Buurtboks in hartje Bloemenbuurt

Het was maandagochtend, 20 september, toen weer een nieuwe dag en een nieuwe week ontkiemden om verhalen uit de Bloemenbuurt op te halen. De Violenstraat stond vandaag op het programma, het epicentrum van deze veelbesproken buurt van de wijk.

Het weekend bleek de harde kern van “het personeel” goed te hebben gedaan. De eerste zonnestralen die verlegen over de roodblozende daken van de woningen heen keken, maakte het werken vanuit de Buurtboks weer tot een warme en aangename bezigheid.

Al snel verschenen er buurtbewoners met een gezonde nieuwsgierigheid over wat er wel niet aan de hand was. “We willen graag uw verhaal horen, het verhaal dat we graag meenemen in het grote verhaal van het Soesterkwartier!” En zo regen de verhalen zich aaneen, als kralen aan een kilometers lange ketting. Verhalen uit de soms 50 jaar oude doos, die nog steeds dagelijks hun impact op het leven hebben. Maar ook kersverse verhalen, van bewoners die nog maar een half jaartje in de wijk wonen, en nog steeds verrast om zich heen kijken, zich verwonderend over de nieuwe omgeving die zij als een nieuwe jas hadden aangetrokken.

Jan-Herman had zich voor deze dag aangeboden als “hulptroepen“. Dat was goed bedacht. Immers hij woont aan op de hoek van de Lobeliastraat, zodat ook voor een sanitaire stop voor deze dag een prima oplossing was gevonden. En Jan-Herman’s leven in de Lobeliastraat kende daarmee ook en hoogtepunt. Een prima aanleiding immers om het wonen als buren onder elkaar eens grondig te bespreken. “Wat zou het een geweldig idee zijn als we gras op de plek van de klinkers inzaaien, en de auto’s in het plantsoen op de Violenstraat! Meer groen, meer parkeerplekken, meer woonplezier!”

Het winkelhart was hier in de Violenstraat wel heel dichtbij, en voor een aantal daarom ook een mooie plek om daar een lichtje op te steken. Bij de Albert Heijn ontstond zo een liefdevol gesprek over het leven in het Soesterkwartier. “U geniet van het wonen in deze wijk?”. “Dat is goedkoop uitgedrukt. Ik zou hier niet meer wegwillen, nooit meer, maar genieten… Ik leef het leven, ik aanvaard in dankbaarheid hoe het gaat. Dat is wat anders dan genieten! Dat is de weg die mij als wijkbewoner intens gelukkig maakt!”. Prachtige woorden, uitgesproken vanuit een doorleefd leven, opgetekend bij de ingang van de Albert Heijn, waar meneer moest zijn voor een boodschap. Na 10 minuten kwam meneer weer terug uit de winkel, met een bos gele rozen. “Deze zijn voor je vrouw….!”. Ontroerend moment, waarbij de intensheid van meneers geluk zomaar oversloeg.

De ochtendploeg droop af, de middagploeg bood zich aan. De verhalenketting werd langer en langer. Het was de zon die als een rode bal in het westen achter de rode daken voldaan wegkroop toen het besef doordrong dat deze prachtige dag in de Bloemenbuurt meer had gegeven dan men had durven dromen.